Mijn verhaal - deel 2.

Zomer 2013. Op de valreep, het was immer mijn laatste dag in India, liep ik het donkere, smalle gangetje in. “Stairs up, second on your left” zei de assistent (Indiaas accent).

Ik vond het spannend.

Inmiddels was ik 21 jaar oud, had ik de dag ervoor op een dak uitkijkende over de miljoenenstad Calcutta besloten mijn studie #geneeskunde te stoppen en ervaarde ik nog steeds geen #menstruaties. Het was een gespreksthema wat ik vermeed, net zoals eigenlijk alles wat ging over #vrouwelijkheid, #seksualiteit en #intimiteit. Sinds het ‘pillenfenomeen’ van 2 jaar (vorige post), had ik het hele topic links laten liggen.

Ik had een afspraak bij een #ayurvedischarts. Geen idee wat er te wachten stond. Nuchter als ik was, zei ik stoer dat ik mijn laatste roepies aan een goed doel wilde besteden. Maar, stiekem.. hoopte ik op een doorbraak.

Consult bij de ayurvedisch arts

Lang verhaal kort: ik kreeg een recept mee voor 6 donkerbruine litterflessen met donker, bijzonder ruikend sap en 10 potjes gitzwarte tabletten. Uiteraard had ik geen flauw benul wat er in zat, want de meeste tekst op de flessen, potjes en bijsluiters was in Hindi. Her en der vond ik een woord ‘#femalehealth’ en ‘#reproductivity’, wat deed bevestigen dat het spul ergens wel goed voor me zou zijn. Gelukkig.

Bij thuiskomst volgde ik netjes de dosering op. En warempel, enkele weken na de start van de ayurvedische middelen, ervaarde ik mijn eerste menstruatie. Toeval of niet? Had het te maken met mijn keuze om mijn studie geneeskunde te stoppen, ging alle eer naar de ayurvedische middelen of zou de tijd gewoonweg rijp zijn geweest? Ik wist het niet, volgde de kuur nog een tijdje op, maar mijn lichaam geeft sindsdien maandelijks gehoor aan deze cyclus.

Waarom deel ik dit met jullie?

Wegens de impact op mijn weg als professional en als mens. Nu, 10 jaar verder, deel ik graag enkele inzichten en de impact van deze ervaring:

👉 Als #adolescent heb ik veel moeite gehad om mijn #gevoelens überhaupt te voelen, laat staan ze te benoemen én te delen met andere mensen. Maar achteraf bekijkend: zowel de #huisarts als de #gynaecoloog hebben destijds niet gevraagd naar mijn #verleden. Hoe het voor me was, om er op deze leeftijd nog steeds als een meisje uit te zien. Naar m'n relatie met mijn #lichaam en mijn #emoties.

👉 Wat ik toen nog niet kon benoemen, maar wat ik nu wel weet: ik stoeide sinds mijn dertiende met #eetproblematiek in verschillende vormen, een daar bijpassend vertekend #lichaamsbeeld en #dyspareunie. Na de bovenstaande ervaringen is voor mij een ontzettend diverse #ontdekkingsreis gestart, die tot dusver al kleurrijk, verbluffend en inspirerend is geweest, met o.a. vragen zoals:

- Hoe ben ik thuis in mijn lichaam?

- Hoe kan ik mijn emoties uitdrukken?

- Waar liggen mijn grenzen? Hoe voelt een 'ja', wat is een 'nee'?

- Hoe wens ik intiem contact?

- Hoe kan ik mij afstemmen op mijn vrouwelijke cyclus?

👉 Hoe zou het zijn geweest als.. zulke vragen meer gemeengoed zijn in ons vak als arts?

En dat is niet alles. Er is nog meer. Wordt vervolgd. Deel 3 van dit verhaal is op komst...

Warme groet, Rianne